Suze Meek

Ik kom in actie voor Fight cancer

Toen ik vier jaar geleden voor het eerst meedeed aan Swim to fight Cancer Achterhoek, stond mijn leven volledig op zijn kop. Ik was toen net herstellende van twee operaties en zestien chemo’s vanwege borstkanker. Het voelde toen heel bijzonder om mee te doen, alsof iedereen daar speciaal voor mij zwom. Dankzij kankeronderzoek mocht ik nog steeds op deze wereld rondlopen, en daarom wilde ik iets terugdoen. Ik haalde in dat eerste jaar ruim zesduizend euro op. Twee jaar later deed ik opnieuw mee en haalde ik, dit keer vooral met dankbaarheid dat het níet meer om mij draaide, bijna vijfduizend euro op. Ik bleef vastberaden om zoveel mogelijk geld op te halen, voor al die anderen die nog midden in hun strijd zaten of voor wie die strijd nog te wachten stond.

Niet wetende dat ik vier jaar later zélf opnieuw die strijd moest aangaan.

Op 4 december vorig jaar kreeg ik namelijk opnieuw slecht nieuws. Terwijl ik eigenlijk bezig was met het plannen van een feestje om te vieren dat ik officieel genezen zou zijn van borstkanker, werd er baarmoederhalskanker bij mij ontdekt. Nog geen dertig jaar oud, en toch voor de tweede keer kanker. Ik stond weer aan het begin van de strijd waarvan ik hoopte dat ik die nooit meer hoefde te strijden.

Wat volgde was een achtbaan van onderzoeken, spanning, meer dan zestig prikken, enorm bloedverlies en uiteindelijk een heel zware operatie begin januari. Alsof dat nog niet genoeg was, kreeg ik ook een inwendige bloeding. Na heel veel stress en een bloedtransfusie mocht ik gelukkig sneller dan verwacht het ziekenhuis verlaten. Maar opnieuw begon een periode van herstel, fysiek en mentaal. Terwijl ik maandenlang niet eens zelf kon plassen, kreeg ik gelukkig wel het verlossende bericht waarin ik schoon werd verklaard. Eindelijk kon ik weer ademhalen, durfde ik stiekem weer een beetje vooruit te kijken, en mocht ik langzaamaan weer genieten van gewone dingen. Twijfelen over welk naar feestje ik ga, of ik wel of geen biertje neem, of ik écht naar de sportschool moet en ‘balen’ van de wekker die ’s ochtends gaat. Kleine dagelijkse dingen die opeens zo groots en fijn voelen.

Deze ervaring heeft me nog meer laten zien hoe kwetsbaar het leven is. Niets is vanzelfsprekend. Elke ochtend dat de wekker gaat en je gezond wakker wordt, is er één om dankbaar voor te zijn. Daarom probeer ik, ondanks de littekens die deze kanker ook weer achtergelaten heeft, letterlijk en figuurlijk, elke dag te vieren. Dankbaar proberen te zijn voor wat er wél is en voor alle mooie mensen om me heen.

En precies dáárom doe ik dit jaar weer mee aan de Swim to Fight Cancer. Niet alleen voor mezelf, maar vooral voor iedereen die nog strijdt. Voor iedereen die hoop nodig heeft. Voor iedereen die ook wil blijven dromen over morgen.