Manuëla Feikens

Ik ben jong mijn vader verloren aan longkanker. En dit draag je altijd mee op je schouders. Van kleins af aan hebben we moeten leren leven met een vader die heel erg ziek was vanwege zijn ziekte longfibrose. Na een lange tijd op een wachtlijst voor nieuwe longen heeft hij deze gekregen! Wat een opluchting voor ons hele gezin. We hebben een super mooie tijd gehad maar die tijd was niet lang die we hadden want de ziekte kwam terug in zijn longen. En de arts had niet een beetje slecht nieuws, nee het was nog erger dan voor de nieuwe longen. Ook was er kanker gediagnosticeerd. Niet alleen in zijn longen maar al uitgezaaid. Onze wereld zakte in een keer weer in elkaar. We hebben nog een mooie reis gemaakt met zijn vijfen, mijn zussen en papa en mama. Een mooi dagje uit naar het FC Groningen stadion door de wensambulance. Maar het heeft ons gezin wel gebroken toen papa het niet meer aankon en kwam te overlijden. Tot op de dag van vandaag heb ik er soms nog moeite mee. Inmiddels werk ik alweer 2 jaar op de long en oncologie afdeling in het UMCG, waar ik nu patiënten kan helpen die dezelfde hulo nodig hebben, net als mijn vader toen. Van boven kijkt hij vast op mij neer. Maar de momenten die normaal deelt met je ouders dat zit er met papa nooit meer in. Wel een super leuke bonuspapa gekregen. En ook daar zal papa heel trots op zijn. 

Onze superheld!