Mijn naam is Sylvie
Nooit ziek, midden in het leven en dan heb je ineens kanker, longeneeslijk. Deze zin kwam ik tegen bij een verhaal van een meisje van 22. Ik ben dan wel “iets” ouder, maar toch kon ik het zelf geschreven hebben. Mijn naam is Sylvie, nu nog 4 dagen 51 jaar. Afgelopen maand heb ik mijn 52e verjaardag gevierd, net als andere jaren, alleen zal het lang zal ze leven zingen nu anders klinken. Hoe dit komt zal ik hieronder vertellen.
Ik ben 27 jaar getrouwd met Maurice en we hebben samen 3 mooie dochters. Ik werk in een financieel administratieve functie in het MUMC, met veel voldoening en plezier ook omdat ik hele fijne collega’s heb. Mijn gezin is ontzettend lief voor mij, evenals mijn geboortegezin, mijn familie, mijn vrienden en mijn collega’s.
Bij toeval zijn op een MRI 5 weken geleden 2 afwijkingen in mijn hersenen ontdekt. In de week erna volgden onderzoeken met de meest verschrikkelijke uitslag die we hadden kunnen bedenken: uitgezaaide longkanker, niet te genezen, wel te behandelen om er hopelijk nog heel wat goede jaren aan vast te plakken met nog heel wat genietmomentjes met ons gezin, feestjes, etentjes, carnavallen, preuveneminten en vakanties.
Na deze uitslag begon weer een heel spannend deel: er werd een biopt genomen om vast te stellen om welk soort longkanker het gaat. Want wat wij eerst ook niet wisten, er zijn heel veel verschillende soorten longkanker waarbij verschillende behandelingen mogelijk zijn. Was ik pakweg 20 jaar geleden gediagnosticeerd, dan had ik waarschijnlijk chemokuren gekregen. Nu zijn er ook andere behandelmethoden mogelijk, afhankelijk van het soort longkanker. Mijn hoop was om de tijd (hopelijk jaren) die ik nog heb zo leuk mogelijk door te brengen met zo weinig mogelijk ziekenhuisbezoeken en zo min mogelijk ziek zijn van behandelingen. Het was in dit stadium dus fingers crossed en hopen op een vorm waarbij er op een andere manier behandeld kon worden.
En dit is waarom ik contact heb gezocht met de organisatie van Swim to Fight Cancer en waarom ik zo graag mijn verhaal wil doen. Door onderzoeken heeft men in de loop van de jaren ontdekt dat er heel veel soorten longkanker zijn. Deze kunnen door invloeden van buitenaf ontstaan, maar ook zoals in mijn geval door een gemuteerd gen. Dit is dus gewoon pech hebben, net als bij zoveel vormen van kanker.
Maar, en dat was voor ons het positieve in dit verhaal, omdat het om een gemuteerd gen blijkt te gaan kan ik gerichte therapie krijgen. Dit betekent 1 pil per dag slikken, met minder kans op bijwerkingen en meer kans op goed resultaat voor langere tijd. Of dit bij mij gaat aanslaan is nog spannend, ik sta natuurlijk pas aan het begin van mijn behandeltraject. Maar voor nu kijken we niet te ver vooruit. Pas bij de eerste scan weten we of het medicijn zijn werking doet. Tot die tijd leven we zo veel mogelijk ons leven.
Onderzoek is dus hard nodig en daarmee ook geld om onderzoek te bekostigen.
Wat dit met ons gezin doet? We waren verslagen na de uitslag, mijn man en ik, maar vooral onze meiden die we het moesten vertellen. Maar omdat ik mij nu goed voel, gaan we zo veel mogelijk door met ons leven. Het brengt ook heel veel moois, dit proces. De kaarten, bloemen, appjes, kaarsjes die gebrand worden. Ik wist het niet dat ons bericht zo veel mensen raakt.
Wij zitten nog altijd in een achtbaan, maar proberen heel veel leuke dingen te doen en zijn positief ingesteld! Mijn man en onze kanjers van dochters zijn een grote steun in dit geheel. Daarom hebben ons meiden, de Sisters Croux, het plan opgevat om op 5 september mee te zwemmen en zoveel mogelijk geld op te halen voor onderzoek.
