Blog Floortje
Voor ik begin met mijn verhaal, zal ik me even kort voorstellen. Ik ben Floortje Goessens en ik ben 22 jaar oud. Ik ben opgegroeid in een liefdevol gezin met mijn vader Jean-Pierre, mijn moeder Karin en mijn twee zusjes Femke en Eefke. Later werd ons warme gezin aangevuld met Pien, onze bruine labrador. We hadden een fijn leven, bijna perfect zelfs. We zagen elkaar vaak, we steunden elkaar in onze doelen, we mochten ons hart volgen en onze dromen najagen. We ondernamen samen veel leuke dingen en ieder jaar gingen we bijvoorbeeld op vakantie naar Frankrijk. Papa reed het hele stuk naar Frankrijk met de caravan, mama mocht navigeren en mijn zusjes en ik plakten tegen elkaar aan op de achterbank.
Als kind voelde het ‘normaal’ om in zo’n fijn gezin te leven. Door de jaren heen ben ik er echter achter gekomen dat het ook anders kan en ben ik meer gaan waarderen wat ik had. Hetis eigenlijk een rijkdom om in dit gezin te mogen opgroeien, lachen, huilen, houden van, om liefde te geven en te krijgen. Ik hou van mijn gezin.
Soms lijken de clichés waar. Net wanneer je inziet wat je hebt, wordt het ineens allemaal onzeker. Mijn vader werd ziek. Het leek in het begin allemaal onschuldig.
De coronapandemie hielp niet mee aan het vinden van een diagnose. Zo hoorden wij ook vaker in het nieuws dat er bijvoorbeeld veel minder kanker werd ontdekt dit jaar. Dit betekende niet dat deze diagnoses niet bestonden. Het werd gewoon moeilijker om onderzocht te worden in verband met corona. Mijn vader reageerde op dit nieuws met: ‘Je moet nu echt zorgen dat je niks krijgt.’ Mijn vader’s klachten werden helaas steeds vager en intenser. De artsen dachten aan neuspoliepen. Die waren onschuldig en konden er met een operatie wel worden uitgehaald. Het probleem zou worden opgelost, dachten we…
Zijn klachten werden maar erger en erger. Tot het ineens echt niet meer ging. Na vele doktersafspraken werden wij dan toch eindelijk doorverwezen naar het ziekenhuis. Dit was op 14 september. De dag vóór mijn ouders trouwdag. Op 15 september 2020 waren ze namelijk 25 jaar getrouwd.
14 September was een spannende dag. Mijn zusjes en ik wisten dat papa en mama naar het ziekenhuis gingen, maar we probeerden ervan uit te gaan dat het onschuldige poliepen waren. Toch knaagde er iets aan ons. Ze waren al zolang weg. Zou het dan niet toch iets anders zijn? Nee dachten we, niet zo negatief denken.
Toen papa en mama terugkwamen zei papa zijn blik genoeg. Hij nam de tijd om een comfortabele houding aan te nemen in deze oncomfortabele situatie. Mama liep te ijsberen door de keuken. Het enige wat er uit mijn mond kon komen was: ‘En?’ Mijn vader antwoordde met ‘Het is toch wat anders dan een poliep.’ We wisten allemaal wat dit betekende. Ik zag mijn zusje door haar benen zakken. Het knagend gevoel klopte. Mijn vader heeft kanker. Ons leven zal gaan veranderen, maar je weet op dat moment niet hoe. Mijn vader was een marathonloper, hij is intens sterk. Hij gaat dit overleven. We gaan dit samen doen, wij blijven hem steunen en nu harder dan we deden. We wilden alles aan de kant schuiven om hem moed te geven, steun te geven, hem te helpen, hem hierdoor heen te trekken.
Gelukkig kon er op dat moment een plan gemaakt worden om hem beter te maken. Er werd over genezing gesproken. Dit was goed nieuws. Mijn vader was geen optimist, geen pessimist maar meer een realist. Zo omschreef hij zich vaker de afgelopen tijd. Hij wilde ervoor knokken, maar hij wist zelf ook wel dat zijn leven aan een zijden draadje hing. Details over zijn behandeling en complicaties zal ik besparen, want daar is een heel boekwerk over te schrijven. Het kwam er in ieder geval op neer dat hij twaalf uur lang onder het mes moest om de tumor in zijn neusholte en de uitzaaiing in zijn hersenen te verwijderen en daarna moest hij, terwijl hij nog herstellende was van die zware operatie, de heftigste chemokuur ondergaan die er was. Dit allemaal om het gevecht tegen zijn eigen lichaam te winnen. Er kwam veel bij kijken; complicaties, deliers, verdriet, pijn, maar ook zijn vechtersmentaliteit kwam naar boven.
De wedstrijd werd steeds heftiger en leek steeds meer onmogelijk. We bleven hoop houden tot de artsen ons anders zouden vertellen. En dit deden ze op 31 december 2020. Ze gingen onmiddellijk stoppen met het beter maken van mijn lieve papa. De kanker was zeer zeldzaam, maar zeer agressief, lieten we ons vertellen. De kwade cellen hadden zich volledig verspreid in zijn hersenen. Het zou vanaf nu een kwestie van dagen zijn en zijn lichaam hoefde niet meer te vechten. Wij waren vanaf 31 december 2020 continu bij hem. Vanaf de oncologie afdeling keek mama naar het vuurwerk. Het was 00:00u in de nacht. 1 januari 2021. Wetende dat iedereen euforisch het nieuwe jaar ingaat en jij hier zit en beseft dat je in 2021 geen vader meer zal hebben. Op 3 januari 2021 blies papa zijn laatste adem uit in het bijzijn van mama, Femke, Eefke en ik.
Wij bleven achter met vragen. Waarom? Hoe komt onze normaal altijd gezonde papa aan zo een monster van een ziekte? Waarom kon hij niet beter worden? Er is nog zoveel onderzoek nodig naar deze enge ziekte. De reden dat ik meedoe aan Swim to Fight Cancer is om me in te zetten voor onderzoek naar kanker. Kanker sloopt ieder jaar weer zoveel mensen. Dit mag niet meer. Laten we er met zijn allen voor zorgen dat het geen illusie meer is om kanker in de toekomst uit te schakelen. Laten we het waarmaken. Samen.
