Slag voor slag, meter voor meter. Tijdens een zwemtraining is dat het enige wat er in mijn hoofd omgaat. Dan heb ik geen angst voor negatieve uitslagen, voor een toekomst alleen en voor de ziekte die sinds januari ons leven is binnengekomen. Toen we hoorden dan mijn nooit-zieke vriend van 37 uitgezaaide longkanker heeft.
Enorm machteloos voel ik me. Want als ‘vrouw van’ kan je niks anders doen dan afwachten, het thuis draaiende houden en te hopen en te bidden. Maar nu zet ik die machteloosheid om in een doel: zoveel mogelijk geld ophalen voor onderzoek naar kanker. Misschien helpt het mijn vriend niet, maar anderen hopelijk wel.
In januari leek de situatie hopeloos. De kanker had zonder dat we het wisten, flink huisgehouden. Op de scans zag je wat grote, maar ook heel veel kleine stipjes. Tumoren. We waren boos, verdrietig en bang. Heel bang. Gelukkig kregen we in maart beter nieuws. De medicatie slaat aan en de uitzaaiingen waren flink geslonken. Dat betekent niet dat we er zijn. En dat betekent ook niet dat mijn vriend er 80 mee gaat worden. Maar we hebben tijd gekregen om herinneringen te maken. Om samen met onze zoon oprecht te genieten van het leven. Hopelijk totdat we oud en gerimpeld zijn en kanker geen dodelijk ziekte meer hoeft te zijn. Maar daarvoor moeten die knappe koppen nog wel heel veel onderzoek doen. En daar ga ik voor zwemmen. Slag voor slag, meter voor meter.
Desiree Groot
