Al bij de 1e Swim in Maastricht heb ik gesponsord en ben ik gaan kijken. Want dit goede doel raakt iedereen. Het is toch vreemd dat in de wereld van vandaag, met vernuftige uitvindingen, 3D printing en kunstmatige intelligentie, er nog een (soms onbehandelbare) ziekte bestaat die iedereen kan treffen en enorm veel leed en verdriet veroorzaakt?
Bij de 2e Swim in Maastricht stond ik er met een heel ander gevoel. Want kanker was wel heel dichtbij gekomen en had mijn jongste zusje getroffen. Ik was er met haar en mijn schoonbroer en het was heel emotioneel: zoveel mensen die ziek waren, zoveel mensen die voor hen zwommen, zoveel verhalen. Mijn schoonbroer en ik besloten ter plekke om er ook voor te gaan. Want wij zijn geen wetenschapper, chirurg of oncoloog en voelen ons sinds mijn zusje ziek is vooral heel erg machteloos. Zoveel mogelijk geld ophalen voor onderzoek kunnen we wel, al moeten we daarvoor de smerige Maas in. Want hoewel we beiden fanatieke sporters zijn, vinden we zwemmen afschuwelijk. Zo gezegd, zo gedaan. We schreven ons in april in en steeds meer familie en vrienden sloten zich bij ons aan: "Team Jolanda" was een feit.
Dan moest er nog zoveel mogelijk geld worden opgehaald. Ik begon met een blog over mijn persoonlijke drive en een post op Social Media. Enigszins verbaasd, dankbaar en enorm geraakt door de vele giften en reacties was ik; dit was en is een enorme steun voor ons. Ondertussen stuurde mijn man Etienne en ik appjes rond en weer volgden vele donaties en lieve berichtjes, soms uit onverwachte hoek, zelfs van mensen die ik niet eens ken: hartverwarmend.
Ondertussen moest ik natuurlijk wel leren zwemmen. In het zwembad op vakantie. Ontelbare saaie baantjes waarbij mijn gedachten gingen naar het doel en alle mensen die in aanraking komen met kanker, ik dacht aan mijn sportmattie Nicole, aan Sylvie en bovenal aan mijn zusje. Drie kanjers van vrouwen die ik op 3 september in gedachten heb. Op 19 juni deed ik mee aan de Open Water training die door de organisatie aangeboden werd, waarbij ik veel tips en adviezen kreeg. Een week later heb ik nog eens getraind in de Maas, met mijn zoon Dio die ook meezwemt, vorige week nog een keer met ons team en yess: we go for it!
In de laatste weken hopen we nog heel wat donaties bij elkaar te sprokkelen. Dus alsjeblieft, doneer: alle kleine beetjes helpen. Iedereen kan iéts doen, zwem zelf mee of kom supporteren op zondag 3 september.
Tanja Naus
