BLOG 1 | LUNA

In aanloop naar de tweede editie van Swim to Fight Cancer Maastricht (StFC) willen wij graag mensen een gezicht geven die zelf te kampen hebben of gehad met de ziekte óf mensen die dit in hun directe omgeving hebben meegemaakt. De focus in dit traject ligt voornamelijk op de impact die de ziekte heeft op de persoon en haar omgeving, maar ook hoe iemand naar de toekomst kijkt. Pure verhalen, pure emoties en pure ambities. Namens alle mensen achter de schermen van Swim to Fight Cancer Maastricht willen wij Luna nu al bedanken voor haar moedig en inspirerend verhaal.

Mijn ontmoeting met Luna

Toeval bestaat niet…. Of toch wel?? Tijdens een bestuursvergadering van StFC werden wij via social media benaderd door de moeder van Luna. Uit de berichtenwisseling die toen plaatsvond bleek al snel dat haar dochter, de 12-jarige Luna, zelf een zeer sporadisch voorkomende vorm van kanker heeft gehad. Zij had thuis duidelijk aangegeven dat zij wilde mee zwemmen aan de komende editie van StFC en wel tijdens de Kids Swim (250 of 500 m.) Het voelde voor ons meteen zo onrechtvaardig dat een meisje van haar leeftijd al zo’n heftige strijd gestreden heeft. Vanuit de organisatie werd er aan zowel de ouders als Luna de vraag gesteld of wij haar verhaal wereldkundig mochten maken. Dit met het duidelijke signaal dat ondanks het verhaal van Luna zij niet alleen staat in de strijd tegen kanker en waarom kankeronderzoek zo ontzettend belangrijk blijft! 

Op zaterdag stapte ik met gemengde gevoelens de woning van Luna binnen. Waarom had ik gemengde gevoelens? Luna is nog zo jong en heeft al zoveel meegemaakt. Hoe sterk is zij… Maar vooral hoe sterk heeft dit gezin in het verleden al moeten zijn. Ik werd heel hartelijk ontvangen door de moeder van Luna. Achter haar moeder zag ik een mooie jongedame staan die meteen mij wilde voorstellen aan haar allergrootste steun en toeverlaat, de tweejarige Labradoodle Teddy. Dat Teddy van een veel grotere waarde is geweest dan dat zij zelf ooit zal beseffen, blijkt later uit mijn verhaal. 

Haar verhaal

Na een eerste kennismaking met Luna en haar ouders, Jos en Sabine, werd al snel ingezoomd op het verhaal van Luna. Wat mij als buitenstaander direct op viel was de warmte en de hechtheid binnen het gezin waarin Luna mag opgroeien. Na aanvankelijk ietwat timide te zijn geweest, begon Luna langzaam te vertellen wat haar allemaal de afgelopen jaren is overkomen. Zij nam mij mee naar de dag van de Koningsspelen twee jaar geleden. Luna zat op dat moment in groep 7 van de basisschool in Wolder en genoot van haar jeugd. Luna was kort daarvoor naar de huisarts geweest omdat er een bultje op haar oor groeide. De huisarts wilde liever dat een dermatoloog het weg ging halen. Nadat het desbetreffende bultje was verwijderd, gaf de dermatoloog aan dat hij altijd alles ging opsturen om te laten onderzoeken, maar dat het waarschijnlijk een gesprongen bloedvat was geweest en dat het verder niets bijzonders was. Twee dagen later, op de dag van die Koningsspelen, veranderde het leven van Luna drastisch. Nog tijdens de ‘Spelen’ werd zij van school opgehaald door haar moeder en de buurvrouw. Zij moest met spoed naar het ziekenhuis voor vervolgonderzoek. Al snel bleek dat het verwijderde weefsel een gezwel betrof. Vanaf dat moment begon een onzekere periode waarin met spanning werd afgewacht op de uitslag van het medisch onderzoek.

Luna hoopte op een zogenaamde spitstumor, een goed aardig gezwel, maar kreeg helaas te horen dat het een melanoom betrof. Een agressieve vorm van huidkanker. Om alle risicofactoren zo snel mogelijk te voorkomen werd besloten om een deel van de oorschelp te verwijderen om verdere uitzaaiingen te voorkomen. Dit alles in het oncologisch kindercentrum, het Prinses Maxima Centrum te Utrecht. Deze operatie werd door Luna als zeer heftig ervaren. Vervolgens brak er een tijd aan van herstel en vervolgonderzoeken. Steeds weer. Een tijd afgewisseld tussen school en ziekenhuis. 

Steun

Haar ouders geven aan van zoveel verschillende mensen steun te hebben ervaren, terwijl zij juist de stabiele factor zijn geweest voor Luna in deze periode. En nog steeds zijn! 

Al jaren was een van de grootste dromen van Luna het krijgen van een trouwe viervoeter. Echter door de heftige hondenallergie van haar vader was het haar niet gegund. In de heftigheid en de onzekere afloop van haar ziekteproces werd juist in die periode in het diepste geheim door haar ouders gewerkt aan een super plan! Vanwege de allergie stond het ras vast, maar de wachttijden logen er niet om (1,5 jaar!). In die tijd was het nog niet bekend of deze wachttijd voor Luna te lang zou zijn… Talloze brieven werden verzonden naar verschillende labradoodle fokkers met het unieke verhaal van Luna en het uiteindelijke doel om haar droom te verwezenlijken. Op het moment dat Luna aan het herstellen was van een zeer ingrijpende hersteloperatie konden haar ouders haar verrassen met Teddy. Een heerlijke fotogenieke pup. Aangrijpend wordt het pas wanneer Luna verteld hoe Teddy haar gevoelens heeft aangevoeld tijdens de revalidatie en geen moment van haar zijde is geweken. Een band voor het leven was geboren. Nog steeds is de band tussen Luna en Teddy in alles voelbaar. Oh ja…! Papa Jos heeft geen last van zijn allergie en zou geen dag meer zonder Teddy kunnen…! 

Ook de basisschool Petrus en Paulus heeft een belangrijke rol gespeeld in het verhaal van Luna en haar verwerkingsproces. Want hoe moeilijk is het voor een jong meisje om met zo’n zwaar onderwerp om te gaan, laat staan uit te leggen wat zij doormaakt aan haar vrienden en vriendinnetjes. Haar toenmalige juffrouw voelde dit haarfijn aan. Wanneer Luna afwezig was in verband met onderzoeken brandde steevast een kaarsje voor voorspoed op haar bureautje. Mocht de juffrouw dit in alle drukte een keer vergeten zijn, werd zij hierop gewezen door haar leerlingen. Er werd door iedereen ontzettend meegeleefd. De angst om gepest te worden na haar operaties bleek totaal ongegrond. Al haar vriendinnen droegen uit solidariteit een haarband waarmee een duidelijk statement werd gemaakt. Juist in die tijd kwam ook de schoolfilm Achtste Groepers Huilen Niet uit. Een film waarin de hoofdrolspeelster in haar laatste schooljaar van de basisschool wordt geconfronteerd met een vorm van kanker. De hoofdgedachte achter de film is hoe belangrijk steun is in moeilijk situaties door medeleerlingen. Deze film heeft zeker haar vruchten afgeworpen in het proces rondom Luna. 

Vorig jaar toen Luna nog volop aan het revalideren was, heeft haar super buurman zich ingezet om geld te generen voor kankeronderzoek tijdens de eerste editie van Swim to Fight Cancer Maastricht onder de teamnaam “#TEAMLUNA”. Luna vond het fantastisch en is des te meer gemotiveerd om dit jaar zelf in de Maas te zwemmen en haar eigen steentje bij te dragen.

Toekomst

Luna zit op dit moment in de brugklas op het Bernard Lievegoedcollege te Maastricht, waar zij bezighoudt met creatieve vakken en het koor waar zij deel uit van mag maken. In de toekomst wil zij graag dieren kunnen verzorgen en helpen, maar is zij ook enorm geïnspireerd door iedereen in en rondom het Prinses Maxima Centrum. Zij wil ervoor zorgen dat zoveel mogelijk kinderen de ziekte kanker wordt bespaard. Mocht je dan toch getroffen worden door deze vreselijke ziekte, dan wil zij ervoor zorgen dat jij de optimale zorg krijgt die zij ook heeft gekregen.

Luna weet ook haar eigen situatie te relativeren. Hoewel zij zelf momenteel “schoon” verklaard is, heeft zij onlangs van een zeer dierbaar familielid alsnog afscheid moeten nemen nadat hij aan dezelfde vorm van kanker gestorven is. Des ste gemotiveerder is Luna om optimaal haar steentje bij te dragen aan Swim to Fight Cancer.

Lieve Luna, wat is het een voorrecht om jou te mogen ontmoeten en hoe dapper jij over jouw situatie verteld. Graag verwelkomen wij jou als eerste deelnemer aan de Kids Swim 2021 op 5 september aanstaande.